第1章 | 第1話
朝、世界は数字で目を覚ます。
毎朝街の中央にある評価塔で六時に更新されるこのランキングが、今日の会話のすべてを決める。
「おい、マジかよ？“シンティラ（Scintilla）”が4万突破してるぞ」
「昨日、ロギスレーンの前で通行人に水ぶっかけたらしいぜ。すげぇことしやがるよな。ははは」
評価塔の巨大スクリーンに映し出される“灯数(ともしすう)”ランキング。
そこには、美男美女、歌い人、ダンスパフォーマー、ビッグマウス、嘘つき、泣き虫、お調子もの ―― あらゆる“人目を集める者たち”の名前が並んでいる。
この世界の住人は、生まれながらに“核”と呼ばれる器官を胸に宿す。
そしてその“核”には、3つの特性が宿るという。
ひとつは「灯数（ともしすう）」──人々にどれほど“火”を灯したか。
その数字は、毎朝更新されるランキングに刻まれ、街のヒエラルキーそのものを形作る。
もうひとつは「煌力（こうりょく）」──個の輝き。
才能、容姿、技能、立ち居振る舞い……それらが放つ光。数値化はされないが、その光は人によって色が違い、強い光を放つ者の眩しさは誰の目にも見え、それに憧れるものたちの数は灯数にも反映される。
そして最後が「傷紋（しょうもん）」──誰かのために負った痕跡。
かつては共鳴痕(きょうめいこん)と呼ばれたが、今は自分を大切にできない者の証として忌み嫌われ、”恥”、”汚れ”として扱われる。
それもまた、核に刻まれて消えることはない。
「ほら、あのじいさん見てみろよ。傷紋だらけ。なんで自分のために生きることができないんだか。情けないねぇ。」
「煌力もほとんど見えもしねぇ。ああなったら終わりだな」
そんな言葉が日常に紛れるなか、一人の少年が巨大スクリーンの前で足を止めた。
============
บทที่ 1 | ตอนที่ 1
เช้าแล้ว โลกตื่นขึ้นด้วยตัวเลข
ทุกเช้าตอนหกโมง ณ หอคอยการประเมินกลางเมือง การจัดอันดับที่อัปเดตใหม่ จะเป็นตัวกำหนดบทสนทนาทั้งหมดของวันนั้น
“เฮ้ จริงดิ? ซินทิลลา (Scintilla) ทะลุสี่หมื่นแล้วนะ”
“เมื่อวานเขาเอาน้ำสาดใส่คนที่เดินผ่านหน้าถนน โลกิซเลน (Logis Lane – ถนนแห่งบันทึก) เลยนะ บ้าชะมัด ฮ่าฮ่า”
บนจอภาพยักษ์หน้าหอคอยการประเมิน ปรากฏการจัดอันดับ “จำนวนโคมไฟ (灯数 Tomoshibi Count)”
รายชื่อผู้คนที่ดึงดูดสายตา――
หนุ่มสาวรูปงาม นักร้อง นักเต้น นักพูดเสียงดัง คนโกหก คนขี้แย คนทะเล้น ต่างปรากฏอยู่ในลิสต์นั้น
ชาวโลกนี้เกิดมาพร้อมกับอวัยวะที่เรียกว่า “แก่น (核)” ฝังอยู่ในอก
และในแก่นนั้นมีคุณลักษณะ 3 ประการ
ประการแรกคือ “จำนวนโคมไฟ (灯数 Tomoshibi Count)”
—— ตัวเลขที่บอกว่าได้จุดไฟในใจผู้คนมากเพียงใด ตัวเลขนี้จะถูกอัปเดตทุกเช้า และเป็นสิ่งที่สร้างลำดับชั้นทางสังคมของเมืองนี้
ประการต่อมาคือ “พลังเปล่งประกาย (煌力 Kōryoku)”
—— แสงแห่งความเป็นตัวตน ไม่ว่าจะเป็นพรสวรรค์ รูปลักษณ์ ความสามารถ หรือท่วงท่าที่โดดเด่น แม้ไม่ถูกทำให้เป็นตัวเลข แต่แสงสว่างนั้นต่างกันไปตามแต่ละคน ผู้ที่ส่องแสงแรงกล้า ย่อมถูกเลื่อมใส และจำนวนโคมไฟของพวกเขาก็เพิ่มขึ้นตามไปด้วย
และสุดท้ายคือ “รอยแผล (傷紋 Shōmon)”
—— ร่องรอยที่เกิดจากการเสียสละเพื่อผู้อื่นครั้งหนึ่งเคยถูกเรียกว่า “รอยก้องสะท้อน (共鳴痕 – Kyōmeikon)” ทว่าในปัจจุบันกลับถูกมองว่าเป็นสัญลักษณ์ของผู้ที่ไม่รู้จักรักตนเอง และถูกตราหน้าว่าเป็น “ความอับอาย” หรือ “ความสกปรก”
ร่องรอยเหล่านี้จะถูกประทับไว้บนแก่น และไม่อาจลบเลือน
“ดูนั่นสิ ตาแก่คนนั้น รอยแผลเต็มไปหมดเลยนะ”
“แทบไม่เห็นแสงพลังเปล่งประกายแล้ว แบบนั้นชีวิตก็จบสิ้นแล้วล่ะ”
ท่ามกลางถ้อยคำเหล่านี้ที่ปะปนอยู่ในชีวิตประจำวัน เด็กชายคนหนึ่งหยุดยืนอยู่หน้าจอภาพยักษ์
============
Kabanata 1 | Unang Bahagi
Umaga, nagigising ang mundo sa mga numero.
Tuwing ika-anim ng umaga, muling ina-update ang ranggo sa tore ng pagsusuri (Hyōka-tō / Evaluation Tower), at iyon ang
nagtatakda ng lahat ng pag-uusap sa araw na iyon.
“Uy, grabe! Si Scintilla lampas na sa apatnapu’t libo!”
“Kahapon daw, binuhusan niya ng tubig ang mga dumadaan sa harap ng Rogis Lane (ロギスレーン, kalye ng talaan). Astig, ‘no? Hahaha!”
Sa dambuhalang screen sa harap ng tore, makikita ang ranggo ng Tomoshibi Count (灯数, bilang ng mga apoy na naantig ng isang tao).
Nakalista roon ang iba’t ibang pangalan ng mga nilalang na umaakit ng pansin:
mga maganda at gwapo, mga mang-aawit, mananayaw, matabil, sinungaling, iyakin, at mga payaso ng bayan.
Ang bawat naninirahan sa mundong ito ay ipinapanganak na may kaku (核, organo sa dibdib).
At sinasabing tatlong katangian ang nananahan sa kaku:
Una, ang Tomoshibi Count (灯数) — sinusukat kung gaano karaming apoy ang napasindi ng isang tao.
Ang bilang na ito’y inuukit araw-araw sa ranggo at siyang bumubuo ng herarkiya ng lungsod.
Ikalawa, ang Kōryoku (煌力) — ang sariling liwanag ng isang indibidwal.
Kagalingan, anyo, talento, asal… Ang liwanag na iyon ay may kani-kaniyang kulay, at ang nakakasilaw ay lantad sa lahat.
Ang mga humahanga sa liwanag na iyon ay nagdaragdag din sa Tomoshibi Count.
At huli, ang Shōmon (傷紋) — ang mga bakas ng sugat na natamo alang-alang sa iba.
Noong una’y tinatawag na Kyōmeikon (共鳴痕, bakas ng pakiki-ugnayan), ngunit ngayo’y tinitingnan bilang tanda ng kahinaan, kahihiyan, at dungis.
Kapag naukit sa kaku, hindi na ito mabubura kailanman.
“Tignan mo ‘yung matandang iyon, puro Shōmon ang katawan. Bakit ba hindi siya mabuhay para sa sarili niya? Nakakahiya.”
“Ni Kōryoku halos wala kang makita. Kapag ganyan ka, tapos na ang lahat.”
Sa gitna ng mga bulong at pangungutya, isang binatilyo ang huminto sa harap ng dambuhalang screen.
============